طعم سکوت را بچشید
وقتی شما به جای دنیای بیرون به درون خود توجه می کنید دنیای درون را در سکوت محض خواهید یافت. اغلب برداشت عمومی از سکوت برداشتی منفی است و معنای آن خلاء و نبود سر و صداست در حالی که چنین نیست و سکوت لبریز شدن از نوایی است که تاکنون آن را نشنیده اید. سکوت رایحه ای خوش است که تا به حال به مشام تان نخورده و نوری است که تنها با چشمان درونی قابل رؤیت است برای همین است که افراد بسیار کمی طعم سکوت حقیقی را چشیده اند. این سکوت برای شما حقیقت، عشق و هزاران چیز دیگر به ارمغان می
آشتی با پرنده ها...
مدیتیشن باعث می شود که خود را به کل هستی متعلق بدانید بنابراین آنقدر حساس می شوید که حتی یک پرکاه به اندازة بزرگترین ستاره برایتان اهمیت پیدا می کند. و همین موضوع باعث می شود که با درختان، پرنده ها، حیوانات، کوهها و رودها و ستاره ها و هر آن چه وجود دارد آشتی کرده و دوست شوید
در فراقت آه می گویم هنوز
درد دل با چاه میگویم هنوز
خون دلها خورده بودم پای تو
رفتی و خالیست حالا جای تو
ای گل زیبای من یادت بخیر
سرو خوش بالای من یادت بخیر
لیلی من لاله من یاس من
شبنم گلخانه احساس من
تو کلید گنج رویای من
تو طلوع سبز نیمای منی
رفتی و نور صفا از خانه رفت
آفتاب از خانه آیینه رفت
ترسم این غم خانه سنگینتر شود
بر دلم داغ تو رنگینتر شود
گر چه عمرم رو به اتمام آمده
آفتابم بر لب بام آمده
من نمیگیرم نگاه از درگهت
تا قیامت می نشینم بر رهت
تا سراید فصل سرد انتظار
تا بیایی ای پرستو با بهار
باور کن
<< باور کن >>
باور کن ، تمام حرفها و قصه ها را باور کن. مثل باریدن باش. مثل بوئیدن باش. برای یک نفس ، برای یک زندگی عاشق باش. باور کن ، پشت شبها همیشه سپیدی هست و تو می توانی همه نور را لمس کنی و من از نور وجود تو روشن باشم. و صبح را به مقدم عشق تو هدیه دهم.
چشمهایت را باور کن ، که مرا به دنیایی خیالی در این بیهوده بازار زندگی می برد. گوشهُ چشمی ، نظری بر من انداز که چگونه محو تماشای توام! ... همه جانم ریخته در یک لحظه دیدار تو ...دستهایت را باور کن ، که مرا ناخواسته و خواسته به هر کجا که بخواهی می برد. به‌آنسوی دوردستها و اینسوی لحظه های عشق ... حتی نزدیکتر از گریه های عاشقی و تب و تاب و تشویش و انتظار ...
دلت را باور کن ، که پاکتر از شبنم روی اقاقی هاست. پاکتر از پرواز و دیدن آبی آسمان. دلت پر از مهر و پر از فریاد . صدایت را باور کن که پیچیده در ذهن کوچه های خلوت و بی عبور من.
تو ! ، تو نازنین خودت را باور کن ! همه دنیای منی. دنیا را باور کن که برای توست. آوای زندگی برای توست. نجوای شب و همهُ لحظه ها را باور کن. تو پاکتر از همه آنچه که هست ، تو زیباتر از پگاه و رقص ستارهای شب. از طلوع تا طلوع برای توست.
باور کن....
<<< ... و من >>>
امشب ، دوباره دلم برای خودم تنگ شده . دلم یک عالمه برای خودم ، تنگ شده. این چه حس قریبی که دوباره پس از روزها و ماه ها به سراغم اومده. این چه بغض تلخ و بی حسابی که اینچنین آزرده ام کرده. ... خواستم خودم رو فراموش کنم اما نشد . امشب همه چیز دوباره خراب شد . خراب .............................................
تقدیم به همه دوستانم..........
<<< وهـــم تنــهـایـی ... >>>
من از وهم جنون انگیز تنهایی
در گریزم ...من از سرخی خون آمیخته با چشمانم
می فهمم که شور اشک با من چه ها کرده است !
اما لذت به تو اندیشیدن ،
جرات گریستن دوباره به من خواهد داد ...<<< بــا آســمـــان >>>
هستی من ، یاور من ، آبی ترین واژه احساس ، والاترین حقیقت بودن من ... ، باز مرا به کجای ژرفای انتظار می کشانی که انچنین مهر و انتظار را به هم آمیخته ای ! ... و باز کدامین غزل را سروده ای ؟ کاش از دریچهء نگاه تو می دیدم ، آنچه از من است و آنچه نیست .
به من نگاه کن ، صدایم را که در بطن سالها با تو بودن و نبودن ، تو را می خواند و می خواهد گوش کن. بشنو کلام نگاهم را ، ببینن آوای زمزمه هایم را ، روحم را ، احساس و ایمانم را . که تو می دانی و تو ، تو می توانی و تو ، پس به گناه ناتوانی من ، تو با من باس. تو !
... و من ، در اینجا ، در گوشهء خلوت و انتظار خویش به تو چشم دوخته ام. که تبلور ترنم احساسی شیرین را در خود جستجو می کنم. تو یارای رسیدن من باش... تنها تو.
