در هراس ازدحام سکوت
میان باور وتردید،یخ میکند تنم از سعادت عشق
شب را به دور خود میپیچم
انعکاس وجود تنم را به لرزه می اندازد.
انگار کسی پشت تفکر
دیوار به دیوار من پنهان است.
باور ندارم که دراین نزدیکی
نزدیک تر از تو، آخر کسی هم باشد.
قد میکشم از پشت هزار سال قرن سوخته
بربلندای اندوه استوار
بر کتیبه های از هم فرو ریخته،
آخرین نقش را خواهم زد.
نقش خواهم بست دستان دخترکی را
که مظلومانه از،علم گل میچید.
نقش میبندم بر بلندای عدالت،صلیبی را
که خود مصلوب حقیقت بود.
ونقش خواهم بست بر بالین عشق
چشمان فاحشه ای را که به آخرین بستر می اندیشد،
به آخرین بستر.
چشمانم را خواهم بست
تا عروج درد ر،اهی نیست
نقش آخر اینجا،رنگ خدا میگیرد
رنگ حرفهای فرسوده
رنگ خدا
رنگ تقدیر...
تقدیم به همه عاشقان........
