باران

اینروزا خیلی سرم شلوغه. فرصت آپ کردن کم پیش میاد. امروز یه خاطره و یه دو بیتی ساده براتون هدیه دارم:

داییم خدا بیامرز خیلی قوی هیکل و بزن بهادر بود. همیشه میگفت یه دوست از زمان جوانی داشتم. اون صدای خیلی خوبی داشت ولی من زور زیادی. همیشه یه عده نوچه دور و برم میپلکیدن. اون وقتها اون همیشه پیش من کم میاورد. ولی حالا بعد از سالها میبینم که اون در طول سالها دوستان زیادی جمع کرده ولی من دشمن.
منم دلم میخواد هر چه بیشتر دوست داشته باشم و هیچ دشمنی نداشته باشم. ولی واقعا میشه؟
میشه که آدم جاییکه عصبانی میشه هیچی نگه؟
میشه که همیشه گذشت داشته باشه؟
میشه که در وضعیتهای بحرانی خودشو جای طرف مقابل بذاره و وضعیت اونو درک کنه؟
میشه خاطرات تلخ رو فراموش کنه؟
میشه آیا که آدم همه کینه ها رو دور بریزه؟
کاش میشد. ولی گاهی غیر ممکن میشه. من خودم خیلی سعی میکنم اینطور باشم ولی هنوز در بعضی موارد نمیتونم. خاطرات بد و کینه ها خیلی رنجم میده و از دستشون خلاصی ندارم.
اصلا ولش کن. میسپریمش به دست زمان. زمان التیام بخش زخمها خواهد بود...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

باران های بهاری واقعا لذت بخشند. همین یکی دو ماه هوای مهاباد قابل تحمله. ازش کمال استفاده رو ببریم:

من دلم میخواهد ، مثل باران باشم

در شب تنهایی ، شمع یاران باشم

دست بخششگر من ، دستگیر همگان

گاه سختی و جنون ، سهل و آسان باشم





مثل باران بودن خیلی سخته. توی عمر کوتاهش چه زود فرود میاد. یکسان برای همه. با خودش زشتیهارو میشوره و سبزی و زندگی رو به ارمغان میاره. و به خاک فرو میره. و بعد لطافت و زیبایی...
آخرین فصل سفرنامه باران این است .  که زمین چرکین است...






ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تو آفتاب بودی من آفتابگردان

خوشحالم این بلاگ اسکای گازوئیلی دوباره راه افتاد. سرویس مجانی ایرانی بهتر از این نمیشه که...

این شعر و دوست دارم.و اون نقاشی رو. پس  تقدیمش میکنم به شما:



 تو آفتاب بودی من آفتابگردان  

چون جویبار بودی

                  من پونه در کنارت،

                                   سر مست و عطر افشان

تو آفتاب بودی

                    من آفتابگردان ،

                                    در جستجوی مهری بی منت و فراوان

پرچین باغهای سیب و انار بودی 

                                       من پیچکی به پایت،

                                                                با شاخه های رقصان

 در برکه وجودت در پای آبشاران

                                         نیلوفری شناور،

                                                                 خیس از حضور باران

 وقتی نسیم بودی با شانه ای بدستت

                                             من همچو بید مجنون ،

                                                                             با گیسوان افشان 

 تو همچو باد وحشی هر لحظه سر بسویی

                                                   قاصدکی رهایم،

                                                                            سرگشته و گریزان

تقدیم به همه دوستان.........

من تورو دوست دارام .....

گل سرخی برایت روشن می کنم تا شاید مرا ببینی . من در همسایگی گمنام خانه دارم و آرزویم این است که هر روز بتوانم شعری برایت بگویم و کتابی در وصف نفسهای تو بنویسم
من کنار رودهای قشنگی زندگی می کنم که دوست دارند یک روز دریا را در آغوش بگیرند . من آینه ای بر تاقچه اتاقم دارم که هر صبح همه خدایان موهایشان را در آن شانه می کنند
من با واژه ها صبحانه می خورم و در سطر های سپید یک دفتر خودم را

می شویم . گاهی واژه یی تازه می آفرینم تا بتوانم با تو حرف بزنم . وقتی تو هستی می توان خورشید را از میانه ی آسمان چید و در دستمال کهنه ای پیچید و کنار گذاشت . می توان ماه را خاموش کرد  می توان ستاره های غریب را فراموش کرد . وقتی تو هستی انگار هفت روز از خلقت دنیا نمی گذرد . همه چیز بکرو دست نخورده است . هنوز هیچ مشامی گلهایی را که تازه در ایوان هستی روییده اند نبوییده است هیچ  دستی سیبهای سرخ را از شاخه  نکنده است . زیرا اولین باران می ایستم و دستهایم را به طرف افقهای ناشناخته باز می کنم . هیچ دیواری نیست  همه جا پنجره است هیچ کس فاصله را نمی شناسد . زمین پر از مریم است و عطر نفسهای مسیح نسیم ها را به سوی خود می کشاند . می توان آسوده خیال دوست داشت و عشق ورزید و عاشقانه حرف زد . می توان یک کبوتر بود  می توان یک گل سرخ شعله ور بود یا کلمه ای تبدار بر لبان یک عاشق

ای عشق توان از تو گفتن و نوشتن را به خود نمی بینم که زبانم را وسعت زیبائیهایت لال ساخته است .

اگر بر کوه ها فرود آیم

با ذره ای از آنچه در دل من است ،

کوه ها را جاری کنم در دشت .

اگر به روز رستاخیز ،

در آتش روم

با آنچه در دل من است ،

آتش را بسوزانم از شرم .

اگر به مشام بهشت رسانم

بویی از آنچه در دل من است ،

بهشت را به رقص آورم از شوق .

آنچه در دل من است ، عشق است .

عشق ، همین و بس

عشق مانند ماه است‌؛ وقتی افزایش نیابد کاسته می شود


                                              انسان دژها را می سازد و روزگار آن را ویران می کند.