در کوچه های گرم تب آلوده
                              با پاهایی خسته اما امیدوار
                       بدنبال سایه ای میگردم
                             سایه ای که چون شهاب در گذر است
                      فریاد غربتم چون ولوله رعد
                            چون نور صاعقه
                      در نهایت غم
                           مرا به اوج میرساند
                     آری این منم که در دل شب 

چقدر خوب است که ادم گاهی بتواند بنشیند کنار پنجره و برف که می بارد تماشا کند .
برف سبک است و بادش می برد .
می برد می برد می برد تا هر کجا که بخواهد .
چقدر خوب است که ادم گاهی مثل برف باشد .
بی ادعا ؛ سبک ؛ بدون دلبستگی ؛ بدون پایبندی .
برود برود برود و به هیچ چیز نیندیشد . بی پروای نان و نام و نیاز فقط برود .
رها از قید زمان و مکان و هر چیزی که ادم را سنگین می کند .


 


                                                     

I LOve YOu